Το συναίσθημα που κατευθύνει όλες τις δράσεις του εγώ είναι ο φόβος. Ο φόβος του να μην είσαι κάποιος, ο φόβος της μη ύπαρξης, ο φόβος του θανάτου.

Όλες οι πράξεις του είναι τελικά σχεδιασμένες για να εξαλείψουν αυτόν τον φόβο, αλλά το πολύ που μπορεί να κάνει το εγώ είναι να τον καλύψει προσωρινά με μια κοντινή σχέση, με ένα νέο απόκτημα, ή με το να κερδίσει αυτό ή το άλλο.

Η ψευδαίσθηση δεν θα σε ικανοποιήσει ποτέ. Μόνο η συνειδητοποίηση της αλήθειας του ποιος είσαι μπορεί να σε απελευθερώσει.

Γιατί φόβος; Γιατί το εγώ προκύπτει μέσα από την ταύτιση με την μορφή, και βαθειά μέσα του ξέρει ότι όλες οι μορφές είναι εφήμερες, δεν είναι μόνιμες. Έτσι μπάρχει πάντα μια αίσθηση ανασφάλειας γύρω από το εγώ, ακόμα και όταν εξωτερικά εμφανίζεται ασφαλές,

Μόλις αναγνωρίσεις και αποδέχθεις ότι όλες οι μορφές είναι φθαρτές, ακόμα και οι πιο στέριες και συμπαγείς, η γαλήνη γεννιέται μέσα σου). Η αναγνώριση της μη μονιμότητας όλων των μορφών σε καφυπνίζει στην διάσταση του αμομφου μέσα σου, αυτό που είναι πέρα από τον θάνατο και που ο Ιησούς το αποκαλούσε «Αιώνια Zux »